Her pazartesi zordur çalışanlara, okula gidenlere... Ama dün herhangi bir pazartesiden daha zordu benim için. 6 aydan sonra ofise dönmek, hem de Aras'ı evde bırakarak... Aman tanrım hiç bu kadar zor olacağını düşünmemiştim.Evet, şanslıyım, evet, gözüm arkada kalmıyor..Anneannesi bakıyor kuzuma ama tüm içsel telkinlerime rağmen tutamadım kendimi. Akşam evden içeri ilk girdiğimde, yüzünü ilk gördüğümde hıçkırıklara boğuldum, oğlumu tekrar içimde taşımak, canımdan ayırmamak istedim.
Çocuk da yapar, kariyer de "bünyem" sarsıldı. Darmadağınım...
Geçecek Müge ! Herkes bırakıyor, böylesi daha iyi, ona daha kaliteli bir süreç yaşatırsın falan filaaannn hepsi boş geliyor şu anda.
Telefonumdaki tüm fotoğraflara, videolara bakmaktan çalışamıyorum.
Saatler geçmiyor, yol bitmiyor...
Alışacağım elbet ama canım şu anda çok acıyor... İtiraf ediyorum, gizlice ağlıyorum laptopa kapanıp. Sesini duyarsam diye telefon bile etmek istemiyorum, Allahtan anneciğim SMS atmayı biliyor.
Offfffff ! Mutsuzum !!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder